پردازش زیست توده توسط سلسله فرآیندهایی که در شرایطی کاملا کنترل شده انجام می‌شود و منجر به تبدیل زیست توده  به محصولات زیستی ارزشمندی چون ذغال‌زیستی و سوخت بیولوژیک خواهد شد پردازش حرارتی گویند.

بایوچار که با نام‌ ذغال زیستی نیز شناخته می‌شود، ماده‌ای پایدار، جامد، غنی از کربن و متخلخل است که از ضایعات زیست‌توده و توسط فرایندهای پردازش حرارتی تولید می‌شود. این محصول ارزان‌قیمت کاربردهای فراوانی به‌ویژه در حوزه‌های کشاورزی، خاک و محیط‌زیست دارد. به‌عنوان‌ مثال می‌تواند برای جذب دی‌اکسید کربن و ترسیب آن در ساختار خاک به کار رود که تأثیر قابل‌توجهی در کاهش گازهای گلخانه‌ای دارد.

تخلخل:

مهم‌ترین کاربرد بایوچار بهبود شاخص‌های خاک، افزایش عملکرد گیاه، کاهش مصرف آب و کاهش مصرف کودهای شیمیایی در بخش کشاورزی است. بایوچار به دلیل سطح ویژه بالا موجب افزایش میکروارگانیسم­های مفید خاک می­شود و این میکروارگانیسم‌ها می‌توانند از ترکیبات فنلی-لیگنینی بایوچار استفاده ­نموده و محتوای آلی خاک را افزایش دهند. همچنین اسیدهای کربوکسیلیک موجود در بایوچار بعنوان محافظ خاک عمل می‌کنند. بافت متخلخل بایوچار موجب نگهداری آب درون خاک شده و از هدر رفت آب جلوگیری می­کند که این امر میزان آبیاری در محصولات زراعی و باغی را کاهش خواهد داد. مواد معدنی موجود در بایوچار، نیاز فسفات، ازت و همچنین مواد قندی نیاز اوره را در خاک برطرف می­کنند که امر می‌تواند نیاز به کودهای شیمیایی در کشاورزی را کاهش دهد.